Ég dreif fagurmótaðan líkama minn út að hlaupa núna í kvöld, annað en Haukur sem slasar sig viljandi til þess að þurfa ekki að hreyfa sig. Eins og venjulega vekur það ætíð mikla lukku þegar ég dríf mig út. Annað hvort vaða allar húsmæðurnar út í glugga og mynda rakaský yfir hlaupahringnum eða þá, eins og í kvöld, að bíll ákveður að elta mig flautandi og bjóðandi mér far.

Hann keyrði fyrst framhjá mér í fyrri hringnum, en eins og spakir vita þá hleyp ég tvo í kringum hverfið í hvert skipti. Þá keyrði hann löturhægt á undan mér en gafst svo upp og hélt sinn veg. Þegar ég var svo kominn aftur á sama stað í seinni hringnum kom hann aftur flautandi eins og vitleysingur og keyrði svo á undan mér inn á milli húsa og beið mín þar. Þegar ég hljóp svo framhjá fór hann af stað en þá ég sá hag mínum best borgið með því að hlaupa inn á milli blokka og stinga hann þar með af. Það tókst ekki. Þegar ég hljóp framhjá Hólagarði beið hann þar á bílastæðinu og setti á háu ljósin þegar ég fór þar um. Svo þegar ég kom fyrir næst horn beið hann mín þar einnig og kveikti á ljósunum. Þá brast ég í grát. . .

Nei, nei . . . . en þetta var samt algjör steik :)